Wiwat Król kochany! Wiwat Sejm, wiwat Naród, wiwat wszystkie Stany!

                                     Razem ze strun wiela

Buchnął dźwięk, jakby cała janczarska kapela

Ozwała się z dzwonkami, z zelami, z bębenki.

Brzmi Polonez Trzeciego Maja! – Skoczne dźwięki

Radością oddychają, radością słuch poją,

Dziewki chcą tańczyć, chłopcy w miejscu nie dostoją –

Lecz starców myśli z dźwiękiem w przeszłość się uniosły,

W owe lata szczęśliwe, gdy senat i posły

Po dniu Trzeciego Maja, w ratuszowej sali

Zgodzonego z narodem króla fetowali;

Gdy przy tańcu śpiewano: «Wiwat Król kochany!

Wiwat Sejm, wiwat Naród, wiwat wszystkie Stany!»

Chyba nie trzeba podpowiadać, skąd ten fragment pochodzi?

Na eksponowanym w naszym muzeum obrazie Jana Styki „Polonia”, w tłumie aktorów dziejowego dramatu, w gąszczu faktów, mitów i symboli, mamy i twórców sławnej Konstytucji, i kartę z napisem „Konstytucja 3 maja 1791”, przytwierdzoną do skały, nad przykutą do niej spersonifikowaną Polską, mamy wieszcza Mickiewicza, a zamiast Jankiela wygrywającego na cymbałach Koncert nad koncertami – pojawia się starzec z lirą, przypominający Wernyhorę, kozackiego wajdelotę, tylko króla brak...

Wkrótce dwa świetne obrazy: „Gerwazy” i „Protazy” (aż się zrymowało!), namalowane przez Antoniego Kozakiewicza, na pewien czas towarzyszyć będą „Polonii” w przestrzeni wystawy noszącej tytuł „Malowane dzieje Polski”, a to z okazji 190. rocznicy powstania „Pana Tadeusza”, tej księgi nad księgami, której wpływ przemożny i rząd dusz, jaki sprawowała przez te lata, nie daje się z niczym porównać.